Wim van Brink - Grand Fundo Milaan-San Remo

Een rit van 285 km doe je niet zomaar. Een degelijke voorbereiding is noodzakelijk. Mijn beide fietsmaten Kees en Dick deden, naast de gebruikelijk sterritten, als voorbereiding de 1500 km lange rit Brugge-Mont Ventoux, zelf hield ik het bij Luik-Bastenaken-Luik met een bescheiden 260 km.

Op 6 september 1985 was het zover, met 86 deelnemers in drie bussen, inclusief fietsen, reisden wij af naar Milaan. Na een tussenstop in Zwitserland kwamen wij aan bij een jeugdherberg in Milaan waar de stapelbedden op ons stonden te wachten. Een karig Italiaans ontbijt was ons deel. Te weinig om deze dag door te komen, maar met wat lekkers, waaronder een Fries suikerbrood, zou ik de dag wel doorkomen.. Kees moest het af laten weten vanwege een onbekend letsel aan zijn knie.

Drieduizend nerveuze fietsers aan de start die, je zal het niet geloven, aan blok vertrokken. De meute werd voorafgegaan door een auto van de organisatie. Uit deze cabrio stak een driftig fluitende en met een vlag zwaaiende Italiaan die alles wat ons tegemoetkwam van de weg af stuurde. In het gevolg reed er een televisieploeg, ambulances, politiemotoren en een niet te tellen aantal volgwagens. Je waande jezelf in een koers.

In het eerste kwartier had ik de indruk dat de ‘direttore sportivo’ de handrem was vergeten.

Met deze snelheid zou je nooit binnen de 12 uur, de maximale tijd om je brevet in ontvangst te mogen nemen, in San Remo arriveren. Gelukkig ging het tempo iets omhoog. Om het harmonicaeffect zoveel mogelijk te vermijden wilde iedereen zo dicht mogelijk achter de auto fietsen. Je positie behouden vroeg om een beetje brutaliteit.

Om mij heen kijkend en luisterend hoorde ik allerlei talen voorbijkomen. Merendeels Italiaans, maar ook Duits, Frans, Engels, Vlaams en uiteraard Nederlands. Wielerploeg Ahoy Rotterdam was stevig vertegenwoordigd. Op één vrouw na allemaal mannen. Een vrouw die, zoals dat zo mooi gezegd wordt, haar mannetje stond. Terwijl ik mijn sanitaire stop maakte ging mijn gedachte uit naar de vrouwelijke fietser in het algemeen, die moeten toch ook eens, werd mijn oog getroffen door een prachtig schouwspel, het mannelijke deel van de Ahoyploeg stonden als cipressen van de weg afgekeerd de Po vlakte te gebruiken waarvoor die bedoeld is en daartussen de enige vrouwelijk deelnemer. Een moedige daad die gelukkig niet door het hele peloton werd opgemerkt, want dan had zeker de grootste valpartij in geschiedenis van Milaan-San Remo plaatsgevonden.

In Novi Ligure moest een controlestempeltje worden gehaald.  Geen stempelaar te bekennen. Waar was de man, onder de voet gelopen door de op hem aanstormende meute en afgevoerd naar het ospedale of zat hij in het plaatselijke café met een glas lekkers het gedoe te aanschouwen.

Le Champoin had een kwartier na de officiële rust de bussen neergezet voor het foerageren van de meute. Het bekende blikje rijstpudding, wafels en wat je verder zelf bij je had. Daarvoor had ik tijdens deze lange tochten altijd een piepklein rugzakje om, die als hij leeg was, zo in de achterzak kon. Het betekende wel een kwartier achterstand op de meute.

Na de bevoorrading volgde een rustige klim van 25 km met als grootste stijgingspercentage 7%. Het peloton viel in stukken uiteen, de laatsten kwamen in zicht en groepjes passerend was de kop van het peloton zo bereikt. Gelijk op de eerste rijen geposteerd, want afdalen met een groep onbekenden om je heen is geen aanrader.

Op 193 km was er in Genua weer een rust- en stempelplaats waar de chaos mogelijk nog groter was dan de vorige. Ook hier had de stempelaar zich goed verstopt.  Het wachten op de minder begenadigde klimmers zou lang gaan duren. Met dit in het achterhoofd en omdat het mij niets leek om de mooie route langs de Middellandse zeekust in het gezelschap van duizenden fietsers te moeten rijden, besloten een man of 20 ervantussen te gegaan. Mijn maat Dick was in geen velden of wegen te bekennen. Later bekende hij dat hij na Brugge-Mont Ventoux slechts 200 km had gereden en dat wreekte zich.  Het resultaat van onze vlucht was dat er in een mooi tempo gefietst werd bij een temperatuur van rond de 30 graden en een azuurblauwe zee aan je linkerhand.

Gemakkelijk was het niet, het terrein was geaccidenteerd en dat eiste haar tol. Van de 20, bleven er 10 over. 5 Italianen, 2 Zwitsers, 1 Duitser en 2 Nederlanders. Vanaf dat momentwerd er Italiaans gefietst. De buitenlanders het kopwerk laten doen en zodra er een badplaats opdoemde en veel volk langs de kant, ging het Italiaanse vijftal op kop om in een moordend tempo door het centrum te jakkeren.  Aan het eind van het dorp lieten zij zich afzakken om weer aan de staart te gaan hangen. Hielden wij de benen stil? Zij ook. Het werkte niet.

Ons groepje bleef niet intact. Enerzijds doordat enkele te sterk waren en anderen te slim, nou ja slim, door aan een volgauto te hangen. Uiteindelijk bleef ik over met 2 Italianen, die mij nadat zij achter een volgwagen gingen stayeren, de hakken lieten zien. Helaas had hun gangmaker de fietscapaciteiten van de mannen te hoog ingeschat en happend naar adem moesten zij toelaten dat ik weer langszij kwam.

Onderweg was er sprake van een Elfstedentocht sfeertje. Veel publiek die zich lieten horen, agenten die het verkeer stil legden zodat wij de vaart erin konden houden. De toertocht is nagenoeg gelijk aan de proftour, met één niet onbelangrijk verschil, de Cypresse en Poggio, de kers op de taart, ontbraken uit veiligheidsoverwegingen.  Met duizenden mensen de klim doen is niet het punt, maar met datzelfde aantal zonder valpartijen de afdaling te laten doen, dat zag de organisatie terecht niet zitten. Jammer voor de fietsenmakers en geluk voor de hospitaalmedewerkers.

Om kwart over vijf arriveerden wij aan de rand van San Remo waar wij niet verder mochten. Het wachten was op het peloton of wat daarvan over was om gezamenlijk de laatste 5 kilometer af te leggen.

Het onthaal in San Remo was feestelijk. Veel volk op de been. Aan de finish stonden een aantal jongens ons op te wachten om de deelnemerskaarten in ontvangst te nemen. Het broodnodige stempel in het toerboekje konden we wel vergeten.

Op weg naar het 5 km verder gelegen Ospedaletti, waar ons hotel lag, werd ik bij een gesloten spoorboom aangesproken door een Nederlands echtpaar die al 35 jaar in Nieuw-Zeeland woonden maar in onvervalst Brabants vroeg of wij beroepsrenners waren. Nu kan ik mij voorstellen dat de man op het verkeerde been was gezet door het Kwantumshirt dat ik droeg. Kort daarvoor gekocht met het doel deze te ruilen voor een Italiaans toverballenshirt. Niet gelukt. De man uitgelegd dat wij tot de bijzondere diersoort tourfietsers behoorden die zelfs geld betalen om zich in Italië af te beulen.

Tijdens dit gesprek zag ik mijn maat Dick langskomen met een vol rugzakje. Te weinig gegeten onderweg? Het lag anders, meneer had een onfatsoenlijk grote beker gekocht om het thuisfront te laten zien dat hij echt had meegedaan.  Uit het niets was er inmiddels een figuur verschenen die de tourboekjes en de controlekaart voor het klassiekerbrevet kwam afstempelen. Om half negen kwamen de laatste deelnemers binnen, snel aan tafel en vroeg tussen de lappen want de volgende dag stond er een busreis naar Domaso op het programma om een dag later van daaruit te starten voor de Ronde van Lombardije. Maar daarover later meer.

Na dit verhaal zin om de Grandfondo Milaan-San Remo te verrijden? Op 9 juni 2024 kan je aan de bak. Je kunt online inschrijven en op eigen gelegenheid afreizen of een geheel verzorgde reis boeken.

Wim van Brink