Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar een seizoen zonder vooruitzicht op iets speciaals blijft een beetje kaal. Het seizoen aankleden met een tot de verbeelding sprekende klassieker is als jus over de aardappels. Na kennismaking met de zaterdagploeg van TFC Frisia was het rijden van sterritje op zaterdag en zondag een vast ritueel. Af en toe een ritje buiten de provincie, maar daar bleef het bij. Op enig moment, kreeg ik er lucht van dat je als toerist de bekende wielerklassiekers kon rijden.

Bij Mallorca denk je aan appartementsgebouwen, volle stranden, bleke Engelsen, koffiebruine jongens en meiden en een spetterend kroegleven. Ik generaliseer, maar zit ik er ver naast? Toch had ik er wel oren naar een korte vakantie op dit eiland, maar zonder fiets wordt het niets dus die ging mee. De familie vertrok per bus naar Porte de Alcudia, ik per fiets. De weg was prima en de plaats namen staan goed aangegeven.

Stempelen bij fietstochten is beslist geen verleden tijd. De wereld staat bol van techniek, de maan en Mars binnen handbereik, AI is bezig aan een opmars en wat doen wij fietsers. We stempelen net als in het 4de millennium voor Christus. Waarom eigenlijk?

Iedereen genoten van de finale Milaan-San Remo dit jaar? Moest mij behelpen met een samenvatting omdat onze ploeg koerste in Normandië en de mogelijkheid om de koers direct te volgen er niet was. Milaan-San Remo, héél lang geleden gefietst, ligt nog vers in mijn geheugen. Deze rit werd verreden in het kader van de “Klassiekerweek”, later meer hierover, georganiseerd door Le Champion, de grootste fiets, hardloop -en wandelvereniging van Nederland met 16.000 leden.

TFC Frisia, opgericht in 1964 en dan in je 60ste levensjaar het loodje leggen. Het is spijtig.  Het is de club waar mijn fietsersleven begon. Begin 1978 werd ik bij Lekkum ingehaald door een groep fietsers. Het bleek de ‘Koffiehuisploeg’ van Frisia te zijn, niet omdat ze zoveel koffie dronken maar het koffiehuis op het Zaailand was het verzamelpunt.